Розалин бол арван гурван настай бүрэгдүү охин бөлгөө. Түүнийг хараахан балчир байхад аав нь ослоор өөд болсон тул ээж София нь түүнийг ардаа үүрч амандаа зуух нь холгүй зүтгэсээр өдий зэрэгтэй болгож өсгөсөн юм. Тэдний амин зуулга тарчиг ядуу болохоор үе тэнгийн хүүхдүүд илт дээрэнгүй ханддагийг тэр ойлгох болжээ.
Яваандаа ээж нь гэж бүтэлгүй амьтнаас болоод хүүхдүүд түүнд тийм жудаггүй ханддаг байх гэсэн бодол там тумхан төрөх болсны улмаас дотроо улам ч ихээр шаналангуй явдаг болжээ. Софи нэг компанид цэвэрлэгчээр ажилладаг бөгөөд хар өглөөгүүр гэрээс гарч өдөржин борви бохисхийхгүй ажилладаг хэр нь шальтай ацаг хөлс авдаггүй болохоор амин зуулга нь яаж ч өөдтэй байх билээ дээ. Дээр нь газар дээрх ганц охиных нь зан араншин хувираад үг дуугүй бөглүү битүү нэгэн болчихвий гэж санаа зовнихын сацуу түүнийг баярлуулж баясгах гэж аргаа барах бол энүүхэнд.
2002 оны 2 сарын дундуур Софи ажлаасаа их л баяртай эргэж ирээд: «Түүнийг ажилдаа хичээл зүтгэлтэй ханддагийг үнэлж байгууллагаас нь долоо хоногийн цалинтай чөлөөгөөр урамшуулан шагнасан тул хоёулаа Альпийн нурууны цанын баазад очиж шавайгаа ханатал гулгах боломжтой боллоо.» хэмээн дуулгажээ. Ээжийнхээ тэгж хэлэхийг сонсоод Розалингийн нүүрэнд баясгалантай инээвхийлэл тодорсон нь тэр болгон илрээд байдаггүй шинж билээ. Аялалд гарахын өмнө Софи дэлгүүрээс мөнгөлөг саарал өнгийн хос хувцас худалдан авсан нь цасны оронтой өнгө ижилсэхийг бодолцсон хэрэг байлаа.
Ер нь ч цасан цагаан өнгө гуа үзэсгэлэн, цэвэр ариун сэтгэлийн илэрхийлэл хэмээн хаа газар тооцдог юм хойно доо.
Тэр хоёр Пелинмансбург нэрт бяцхан суурингийн ойролцоох тавин долдугаар цанын баазад хүрэлцэн ирэв. Ээж охин хоёр урьд өмнө цанаар гулгаж байгаагүй болохоор дасгалжуулагч тэр хоёрыг гулгуулж сургах гэж нэлээд хэдэн цаг ноцолдохоос өөр аргагүй болжээ. Тэгж тэгж арай гайгүй дөртэй болсны дараа дасгалжуулагч тэр хоёрт дарцаг хатгасан газраар гулгах хэрэгтэй.
Түүнээс хэтрэх юм бол төөрч будилах, цасны нурангийн бүсэд орохоос гадна хүрэн баавгайтай ч тулгарч болзошгүй хэмээн анхааруулсан ажээ. Гэвч Альпийн нурууны цасны үзэмжинд автаж гүйцсэн эх охин хоёр дасгалжуулагчийн анхааруулгыг удаж төдөлгүй ор тас мартаж орхисон юм. Нэг л мэдсэн чинь улаан дарцаг хатгасан аюулгүй бүсийг даваад холдоод явцгаасан байжээ.
Удалгүй тэр хоёр төөрч орхисноо мэдээд айж сандралгүй яахав. Софигийн сэтгэл нэн илүү айдас түгшүүрт автаж хэн нэгэн хүн тэдэнд туслах болов уу гэсэндээ охинтойгоо хоолой нийлүүлэн хашгиралдаж гарчээ. Чанга дуугаар хашгирч гуугачих нь цанаар гулгагсдын хувьд цээртэй зүйл байдгийг хөөрхий эх охин хоёр яахин мэдэх билээ дээ? Ялангуяа хэвцэг бэрх уул хадан дунд тэгж орилолдох нь цасны нуранги үүсэх гол хүчин зүйл болдгоос тэр юм л даа. Гэнэт Розалингийн хөл дорх цас зөөлөн чичирхийлж байснаа машины моторын нүргээнтэй төстэй чимээ хаа нэгтэйгээс сонсогдож эхлэв.
Яг энэ үед Софи зөн совингоороо ямар нэгэн муу зүйл болох гэж байгааг гадарласан бололтой охин руугаа ухасхийх зуур: «Баларсан хэрэг боллоо. Хоёулаа цасны нурангид дайрагдах нь!» хэмээн хашгирчээ. Энэхэн агшинд довцог толгод шиг том цасан нуранги тэр хоёрыг чиглээд эрчилэн нүүгэлтсээр хүрч ирэв. Софи гартаа барьсан цанын таягаа хөсөр шидэж орхиод охиныхоо гараас шүүрэн авч ойролцоох үхэр чулууны дор хоргодохоор гүйцгээлээ. Тэр үхэр чулууны нөмөрт хоргодвоос цасны нурангин дороос эсэн мэнд амь мултрах боломжтой гэдгийг агшин зуурын төдийд сэтгэж амжсан хэрэг л дээ. Гэсэн хэдий ч тэнгэр газар урвах мэт нүүгэлтсэн их цас тэр хоёрыг нөмрөн авахад айсандаа хоёулаа ухаан алдаж орхисон байлаа.
Удаж төдөлгүй эх охин хоёр ухаан сэхээ ороод цанын баазаа олохоор хунгар цасан дундуур урагш зовиуртай бэдэрцгээлээ. Гэвч хээр гадаа явах туршлага нимгэн мань хоёр зүг чигийн баримжаагаа алдаж гүйцсэн болохоор дороо эргэцэн мунгинасаар нэг л мэдсэн гучин зургаан цаг өнгөрсөн байжээ. Тэгж байтал дахин харанхуй хүйтэн шөнө нөмрөн ирэв. Маргааш өдөр нь дөрөв таван нисдэг тэрэг тэднийг хайж байгаа бололтой агаар тэнгэрт эргэлдэх боловч цасан цагаан уул талтай ижилсэн хувцаслачихаад байгаа эх охин хоёрыг олж үзэлгүй цааш буцаад нисчихийг цөхөрсөн янзтай харсаар хоцорцгооно.
Гэхдээ тэсгим өвлийн хүйтэнд мөнгөн цагаан өмсгөлөө тайлаад хаячихвал нисдэг тэрэг хараагүй тохиолдолд гарцаагүй хөлдөж үхэх нь ч тодорхой байлаа. Ядаж дотуур хувцаснууд нь хүртэл цагаан өнгөтэй байсныг яалтай билээ дээ. Хөөрхий эх охин хоёр хунгар цасан дундуур туйлын зүдгүүртэй урагшлах зуур тэнхээ тамир нь улам бүр шавхагдахын сацуу өлсөх гэдэг зовлон өвдөхөөс өөрцгүй нэрмэж эхлэжээ. Өөр нэгэн бараан шөнийг хад асганы нөмөрт хоргодож өнгөрүүлээд маргааш өдөр нь бас л урагш мацаж байх зуур Софи хөл алдан бүдрэхдээ ирмэгтэй хадыг духаараа мөргөөд цусаа урсгаж орхитол хэсэг газар улаан цус тунаад их л содон харагдмуй.
Софи хэсэг цас бөөрөнхийлөн авч духан дээрээ наахад Розалин ээжийгээ түшин босголоо. Гэнэт тэр хөлийн дорх цусан толбо их содон харагдаж байгааг олж үзээд ямар нэгэн зүйлийг сэрхийтэл санасан бололтой нүдэнд нь оч гийгээд явчихсан юм. Тэр хоёр замын мөрийг хөөж урагшилсаар эцэс сүүлдээ тамир тэнхээ тасраад хөдлөж чадахаа байсан тул бие биесээ налаад хөдлөхгүй сууж орхив. Эцэж ядрахын туйлд хүрсэн Розалин охин эхийнхээ дулаан энгэрт наалдаад сууж байтал нэг л мэдсэн зүүдний ахуй оронд автаж орхисон юм.
Розалин эмнэлгийн орон дээр сэрэхдээ зүүдлэж байна уу гэж бодсон нь тийм биш байлаа. Түүнийг цасан талд ухаангүй хэвтэж байхад нь аврагчид олж аваад орон нутгийн улаан загалмай нийгэмлэгт яаралтай хүргэж өгсөн ажээ. Үнэндээ тэд биш ээж нь түүний амь насыг аварсан болохыг эмч түүнд сэтгэл шимшрэн нулимс мэлмэрүүлэн өгүүлсэн юм. Аврагчид Софигийн цогцсыг олж очих үеэр түүний хажууд цусанд будагдсан ирмэгтэй чулуу байсан гэдэг. Бүсгүй түүгээр зүүн гарынхаа судсыг ханаад арван хэдэн метр том тойрог үүсгэн мөлхөх зуур тийм багцааны улаан цусан тойрог үүсгэсэн нь хожим нисдэг тэрэгтэй аврагчид тэр хоёрыг олж очиход дөхөмтэйг бодолцсон болохыг хэргийн газар хүрэлцэн очсон шүүх эмнэлгийн эмч нар төвөггүй ойлгожээ. . . . . .
Эмчийн ийнхүү өгүүлж дуусгахыг хүлээлгүй Розалин чанга дуугаар цурхиран уйлж гарав. Тэр ердийн цагт нэгэн байгууллагад цэвэрлэгчийн ажил хийдэг ээжээсээ ичиж, өөрийн болж бүтэхгүй байгаа зүйлсийг түүнтэй холбож боддог байснаа бодох тусам голыг нь ямар нэгэн хатуу зүйл зурах мэт сэтгэл нь нэн илүүтэй ихээр харуусан шанална. Гэтэл үрээ гэсэн эхийн сэтгэл юутай ч зүйрлэмгүй агуу их байдгийг өөрөө дэндүү хожуу ухаарчээ.
Хөнөөлт цасан нурангийн аюултай тулгараад байсан үхэл амьдралын тэрхүү торгон зааг дээр ээж нь тэнгэр газрыг гэсгээн уяруулам шийдвэр гаргаж өөрийн ариун улаан цусаараа хайртай охиндоо эрлэгийн савраас эсэн мэнд мултрах зам мөрийг зааж өгсөн нь тэр байлаа. Орчлонд орь ганцаархнаа хоцорсон Розалин охин уй гашууд автсан тэрхэн агшинд өөрт нь «Эхийн хайр» хэмээх юутай ч зүйрлэмгүй нандин зүйл өвлөгдөж үлдсэнийг сайтар ухаарсан юм.
Сэтгэгдэл бичигдээгүй байна